Wijkdichter Korrewegwijk en De Hoogte
Met veel plezier en liefde ben ik wijkdichter van de Korrewegwijk en De Hoogte 2020. Het wijkdichterschap is voortgekomen uit het De Wijk De Wereld project dat in 2019 in de Korrewegijk en De Hoogte speelde. Na dit project was er bij de bewoners van deze wijken behoefte aan een vervolg. In samenwerking met VRIJDAG in de Buurt en Noordwoord is er een theatergroep (Goed Begin), een dansgroep (MOUS) en het wijkdichterschap opgericht. Als wijkdichter ben ik actief bij zowel de theatergroep als de dansgroep.
De gedichten die ik maak voor de wijk, de theatergroep en de dansgroep zal ik ook hier delen.
Dat wat op het eerste gezicht -of in de ogen van een ander- lijkt op falen, is vaak een proces dat waardevoller kan zijn dan welke functie, titel of prestatie dan ook. Het gaat om “echt” zijn. Eerst voor jezelf. Dan voor anderen. Jij hebt je eigen waarde.
Dit gedicht is ontstaan n.a.v. een gesprek met een wijkbewoner over langdurig ziek zijn, al dan niet kunnen werken en hoe makkelijk het is om je gevoel van eigenwaarde af te laten hangen van prestaties, cijfers, je CV. Natuurlijk gaat het daar niet om. Wat belangrijk is, is dat je er bent. Zoals je bent.
Deze kaart is ontworpen door Cindy Timmer (www.cindytimmer.com) en door Goeiebuurt (www.goeiebuurt.nl) op al haar kerstkaarten van 2020 gedrukt en door de Korrewegwijk en De Hoogte verspreid.
Gevonden Voorwerpen heb ik geschreven om mijzelf als wijkdichter aan te kondigen. Het kwam in het wijkblad “De Korrespondent” te staan.
Ik Groei De Moed is geschreven voor dansgroep MOUS. De choreografe Beau Delwel wilde graag werken met choreografie op tekst. Zij vroeg mij “een bepaald gevoel van deze tijd, er gebeurt zo veel, waar sta je nou voor” te verwoorden. Dit is het resultaat. Zij heeft er een prachtige choreo op gemaakt die de dansgroep een paar keer heeft opgevoerd.
Zuurstof is de reactie uit de wijk op de “lockdown” voorjaar 2020. Via facebook en mail heb ik de bewoners gevraagd om hun persoonlijke ervaringen met mij te delen. Zuurstof is een vervolg op het thema: “wijk, hoe adem je?” In dit gedicht heb ik geprobeerd alle tegenstellingen in de ervaringen van de bewoners in één adem te brengen. Alsof je iedereen tegelijk hoort denken.
Toen de sleutel van de Stadschouwburg van De Korrewegwijk/De Hoogte naar Beijum werd overgedragen, droeg ik dit gedicht voor. Het lachsalvo van de “insiders” toen ik “snoep eten” zei, was een geweldig moment. Eventjes waren we weer daar met zijn allen.